از نفت سفید گرفته تا بنزین
در اواسط قرن نوزدهم با تقطیر مایع غلیظ و تیره رنگ که از قسمت های خاصی از زمین بیرون می آمد، مواد شیمیایی متنوعی حاصل می شد.
در میان این محصولات مختلف ناشی از این فرآیند، یکی از آن ها برای روشنایی بسیار مناسب بود. نفت سفید ، برعکس روغن های گیاهی و حیوانی، یا چربی و استئارین، روشنایی بیشتری داشت و بوی نامطبوعی نمی داد که در ابتدا این مایع گرانبها به صورت فله و عمده فروخته می شد. اگرچه بعداً بسته بندی شد، اما روش فروش قدیمی برای دهه ها در قالب فروشندگان دوره گرد که با واگن های مملو از بشکه یا مخزن حرکت می کردند، دوام آورد. سیلوانوس اف. باوزر آمریکایی در جستجوی ساده سازی این سیستم ، در سال 1885 ، ایدهای مبتکرانه ارائه داد: یک پمپ پیستونی اهرمی با یک شیر متصل به مخزن که تفاوت چندانی با آنچه برای برداشتن آب از چاه استفاده می شد نداشت. اختراع باوزر مستند شده است اما می توان تصور کرد که دیگران نیز دستگاه هایی را برای ساده سازی زندگی (فروشندگی نفت سفید – مسافرت یا غیره) در نظر گرفته بودند. پس از مدت کوتاهی فروشندگان نفت سفید و سایر فرآورده های نفتی مانند روان کننده ها، برای دستیابی به مشتریان بیشتر، شبکه های توزیع و پخش پیچیده ای را ترتیب دادند که از طریق حمل و نقل و ذخیره سازی به هم متصل شده بودند. این شبکه ها تا حد ممکن غیرمتمرکز شدند تا خطر آسیب ناشی از آتش سوزی را کاهش دهند. در راستای این شبکه، شرکت هایی بوجود آمدند که واگن های مخزن، مخازن ذخیره سازی، و تجهیزات پمپاژ و اندازه گیری را می ساختند که وظیفه اصلی آن ها برای مدت طولانی ارائه روش های ایمنی و امنیتی بود.
اتومبیل در زمان کوتاه ظاهر نشد به این ترتیب که اولین ماده تشکیل دهنده موتور احتراق داخلی (پتومانیک لویجی پپنوماتیک، ۱۸۴۱، De Cristoforis) از یک هیدروکربن مایع (نفتا) که توسط یک کاربراتور بخار شده بود، تغذیه می کرد در حالی که مخترعان بعدی بارسانتی و ماتوچی (1856) ، هوگن (1858) ، لنوار (1860) ، اتو و لانگن (1867) تركيب قابل احتراقی (همانند سوخت لامپ) كه قبلاً ساخته شده بود را ترجيح مي دادند. اولین موتورها اغلب برای عملکردهای ایستا، حرکت پمپ ها و سایر ماشین آلات ثابت استفاده می شدند ، در این حالت سوخت خطر زیادی ایجاد نمی کرد. با این حال، نصب آن بر روی وسیله نقلیه در حال حرکت معادل حمل بمب کشنده بود و نگرانی زیادی را با خود به همراه داشت. برای از بین بردن این خطر، مخترعان توجه خود را به مایع قابل احتراق معطوف کردند و با عوارض کاربراتور مواجه شدند و از بین مواد موجود، یک فرآورده نفتی را انتخاب کردند که در صنعت به عنوان حلال و برای خانوارهای معمولی به عنوان پاک کننده ها شناخته شده بود. سه چرخه موتوری کارل بنز (1886) اولین اتومبیل بنزینی نبود، اما در مقایسه با تلاش های قبلی بسیار کاربردی تر بود. همراه با آن دستگاه های “اتومبیل” دیگری آمدند که باعث انقلابی در حمل و نقل شد و در نتیجه چشم اندازهای جدیدی را به صنعت نفت ارائه داد.
اگرچه توماس آلوا ادیسون تا سال 1880 در حال ساخت لامپ بود، اما بازار نفت سفید تا چند دهه هنوز در سلامت کامل به سر می برد ، زیرا شبکه برق به کندی در حال گسترش بود. با این حال در دراز مدت ، نفت سفید در حال انقراض بود، اما ظهور اتومبیل چشم انداز یک محصول نفتی جدید را ارائه می داد که می توانست به تدریج جایگزین آن شود. در ابتدا بنزین حاصل یک محصول جانبی جزئی از پالایش نفت بود که با گذشت زمان، تولیدکنندگان این فرآیند را اصلاح کردند و بنزین را بر سایر محصولات جانبی ترجیح دادند. برای بازاریابی آن، آن ها به سادگی از شبکه توزیع نفت سفید موجود استفاده کردند.
